Een verhaal uit de praktijk van NatuurlijkBewust over kinderlijk onbegrip en de latere fysieke en emotionele gevolgen daarvan, en over de kracht van liefde en inzicht.
Ze was drie toen haar zusje geboren werd. Ze groeiden samen op; als ‘grote zus’ was ze ‘verzorgend’ en lief belerend naar kleine zus toe. Naarmate ze ouder werd, werd ze zich bewust van het effect dat het gedrag van haar zusje op haar kon hebben. Ze begreep niet waarom deze door haar (in haar ogen) eigenaardige gedrag ‘het bloed onder haar nagels vandaan kon halen’.
Ze wist echter niets van de donkere diepten waarmee haar kleine teruggetrokken zus worstelde, en al helemaal niets van de weg die deze moest gaan om zich te ontworstelen aan veel wat haar bedrukte. Sterk werd ze, dit kleine zusje. De liefde voor haar eigen geluk opende haar hart. Ze ging haar weg zo anders als de meeste anderen en zo heel anders dan haar grote zus. Heel af en toe zagen ze elkaar, de twee zussen, volwassen inmiddels. Maar ze ‘konden’ niet echt met elkaar. Tot hun beider verdriet, want ze wilden zo graag…
Dertig jaar later nam deze situatie een verrassende wending:
Ze kwam in een nieuwe fase in haar leven, er was een wens om zwanger te worden. Tegelijk met deze wens werd ze zich bewust van een diepe angst en overtuiging dat dit haar dood zou worden. Een herinnering kwam boven drijven: iets wat ze als kind had opgevangen rondom de geboorte van kleine zus: door de komst van het kleine zusje had moeder bijna het leven gelaten.
Haar moeder kon haar de juiste omstandigheden uitleggen en besefte dat destijds een opmerking tussen volwassenen over de omstandigheden van de bevalling een heel eigen leven was gaan leiden in het bewustzijn van haar driejarige peuter.
Ze gaf haar volwassen dochter ter overdenking: wat heeft dit gedaan met deze peuter van drie en met name haar gedachten over het kleine zusje? Kon dit de oorzaak zijn van de boosheid en emotie die af en toe explosief naar buiten kwamen?
Ze werd diep geraakt en ging door een heftig proces van pijn, begrip, heling, en inzicht naar zichzelf toe en gevoelens van schuld, verdriet, maar vooral liefde voor haar kleine zus. Wilde ze dit met kleine zus delen? Of was wat zij in zichzelf had getransformeerd voldoende? Alles moest even een plek krijgen in haar eigen systeem, het had een behoorlijke impact, zowel mentaal/emotioneel als ook fysiek.
Er gingen maanden voorbij. Fysieke pijnen die al tijdenlang zeurden, verergerden zodanig dat ze op een dag de kracht in haar benen verloor. Foto’s, MRI scans lieten niets ongewoons zien, behandelingen van fysiotherapeuten konden geen genezing brengen. De gedachte dat er niets ernstigs aan de hand was sterkte haar, maar de pijn en het ongemak verdwenen niet.
Toen was daar plotseling toch de behoefte en vooral ook de moed om haar inzicht met haar zusje te delen. Niet alleen te delen maar vooral ook om excuses aan te bieden en vergeving te vragen voor haar destructieve onbewuste gedachten die op hen beiden zoveel impact hadden gehad. Het was een emotionele ontmoeting waarin veel werd rechtgezet en opgehelderd. Ze voelde haar hart overstromen vol liefde voor kleine zus. Voor deze werd nu een laatste belemmering opgelost en getransformeerd, zodat ze nu werkelijk vrij was om haar hart te volgen.
Tot grote verbazing en blijde verrassing van grote zus verdwenen haar fysieke pijnen als bij toverslag. Direct, de volgende dag was de pijn weg. En ze besefte dat haar lichaam haar al die tijd iets had willen zeggen. Het was blijkbaar eindelijk tijd om de pijn van haar innerlijk kind te helen. Nu kon ze zonder angst haar hart openen voor een toekomstig kindje.
Haar hart ging uit naar al die kleine kinderen die net als zij zelf iets hebben meegemaakt dat een heel eigen leven is gaan leiden in hun (kinderlijke) gedachten en overtuigingen. Hoeveel volwassenen zijn er wel niet die de erfenis in zich dragen van kinderlijk onbegrip en in hun leven kampen met de gevolgen van emotionele of fysieke onbalans, zoals zij zelf zo aan den lijve had ondervonden?
Het ‘zussengevoel’ hebben de zusjes dertig jaar lang nooit gekend, maar wat hen nu bindt is een eenheid in liefde. Een thuisgevoel als onmisbare inspiratiebron voor hun verdere leven, hoe verschillend hun levenswijze ook is.
Twee zussen… ze hebben elkander zo lief…
Tineke Kleine Deters
NG en HA therapeut
